Katalog zbiorów biblioteki

Zielony byfyj, kuchenny kredens Zosi Zaleskiej, stoi teraz w nowym mieszkaniu. Wiatr przegnał już wspomnienia o zimnej izbie w ponurej suterynie. Naznaczeni cierpieniem i wojną ludzie pragną wreszcie zaznać szczęścia.
Dla jednych oznacza ono wychowywanie dzieci, dla innych, budowę nowego, doskonałego systemu, w którym zabraknie miejsca na indywidualizm.
Tymczasem czas i historia zataczają koło, aby ponownie spleść losy rodziny Trauterów i Zaleskich. Nikt już nie cierpi głodu, ale strach o życie nadal towarzyszy Zosi i Władkowi. Zalescy są sobie bliscy jak nigdy przedtem, rodzina wspiera się, aby przetrwać kolejny trudny okres, który wielu Polakom wciąż przypomina mroczne czasu okupacji.
A jednak życie toczy się dalej, przychodzą na świat kolejne pokolenia, które chcą żyć i cieszyć się wolnością. Wnuczka Zofii, Oliwia, podejmuje walkę o zachowanie jedynej pamiątki po pradziadkach: dwa stare domy i kuźnia odradzają się, bo nie ma na świecie takiej siły, która mogłaby odebrać ludziom nadzieję i wiarę w lepszą przyszłość.

Po euforii związanej z podpisaniem porozumień sierpniowych i powstaniem Solidarności nadchodzi ponura i trudna rzeczywistość. Polski rząd wprowadza reglamentację towarów, sklepy świecą pustkami, a premierem zostaje generał Wojciech Jaruzelski. Atmosfera roku 1981 sprawia, że niektórzy poważnie rozważają ucieczkę z Polski, zanim dojdzie do najgorszego. W grudniu zostaje ogłoszony stan wojenny, który wiele zmienia w życiu bohaterów. Dochodzi do aresztowań, a kraj pogrąża się w coraz większym chaosie, zaś marzenia o wolnej Polsce pękają jak bańka mydlana. Bez względu na poglądy i orientacje polityczne wszyscy żyją w niepewności i strachu. Bohaterowie zmagają się także z dramatami i problemami osobistymi, których rozwiązanie muszą odłożyć na później, a jedyne, czego pragną, to spokój, stabilizacja i względna normalność. Do tej ostatniej jest jednak jeszcze bardzo daleko.

W listopadzie 2018, tuż przed swoimi setnymi urodzinami, zmarł Józef Mocarz. Wnuczka znalazła w jego mieszkaniu kopertę, a w niej stary klucz, srebrny krzyżyk i króciutki list: Madziu to twój posag... Okazał się nim "pamiętnik" spisany przez Józefa, a wcześniej przez jego ojca Antoniego. Na wstępie - dedykacja: Moim synom, żeby nigdy nie zapomnieli, skąd pochodzą i dokąd mają iść, 30 listopada 1918.

Życie zapisane w zeszytach to powieść-pamiętnik o losach jednej rodziny na przestrzeni 100 lat.